Spelen, weten we nog wel hoe dat moet? Het lijkt soms alsof we onze homo ludens hebben begraven. Laten we de spelende mens weer in ons boven halen! Een ode aan Johan!
Spelen: het zit in ieder van ons. Tachtig jaar na publicatie is het gedachtegoed van historicus Johan Huizinga nog steeds relevant. Hij beschreef vooral ook de noodzaak van spelen voor een samenleving. Voor Huizinga stond het vast dat de mens een homo ludens is, een spelende mens. Uit die gedachte vloeide de basisstelling dat alles wat wij mensen ‘cultuur’ noemen voortkomt uit spel en zich ook verder ontwikkelt als spel. Als de mogelijkheid tot spelen onder druk komt te staan is de hele cultuur in het geding. Huizinga schreef Homo Ludens in de donkere jaren dertig, vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, als ode aan de vrijheid. Alleen in vrijheid kan spel zich ontwikkelen en een cultuur ontplooien is zijn visie.
We leven in een wereld waar verandering de enige constante is. Waar we continue moeten omgaan met wat er op ons afkomt en wat dat met ons en onze omgeving doet. We kunnen het leren niet meer bijbenen door te analyseren, plannen en voorspellen. We kunnen niet meer een stip op de horizon zetten en denken dat we door goede berekeningen en stappenplan precies daar uit te komen. De wereld om ons heen is intussen al tig keer veranderd. Het lijkt soms dat we door de ‘wanorde’ van regels en structuren niet meer kunnen spelen en daarmee hebben we menselijke vermogens als het maken van verbinding, vertrouwen en ons oplossend creatief vermogen verloren. Het lijkt alsof we de vrijheid niet meer voelen om te spelen en daarmee een deel van ons als mens niet tevoorschijn laten komen. Homo Ludens, waar ben je?
Comments