Zuster Theresa had allang een plan, maar ik durfde er niet naar te vragen. Veel te bang om iets te forceren en kapot te maken. Aan het einde van de dag kwam ik haar weer tegen in de gang: ‘Als we gaan, moeten we nog wel een auto regelen. En ik kan je natuurlijk niet alleen laten gaan, ik zal eens kijken of er een zuster met je mee kan.’ Ik zat met dichtgeknepen billetjes. Als we gaan, was het wel of niet zeker dat we naar het dorp zouden gaan? Blijkbaar ging het verhaal ten ronde want de zusters wisten meer dan ik. ‘Ik hoorde dat je morgen naar je dorp gaat?’
De woorden ‘morgen’ en ‘het dorp’ weergalmde na in mijn oren. Ik hoopte zo erg dat ik haar de volgende dag te zien zou krijgen, al was het maar van een afstand. De kans dat ze getrouwd was en niet meer in het dorp zou zijn, was zo ongelooflijk groot. Ik hoorde gelijk de stemmen van de zusters in mijn hoofd: ‘Wees voorbereid op teleurstellingen.’ Het was lastig om mee om te gaan. Zo’n sterk verlangen die ik in elke vezel van mijn lichaam voelde. En dat gevoel moest ik gaan temperen. Dat ligt sowieso niet in mijn aard, maar wees eerlijk. Wie zou dat wel in zo’n situatie kunnen? In het slechtste geval vonden we morgen de plek niet of gebeurde er iets waardoor ik überhaupt niet kon gaan. In het gunstigste geval was er een ontmoeting, erkende ze mij als dochter en vonden we een manier om in contact te blijven. Maar los van de ontmoeting, was ik morgen ook opeens op de plek waar het allemaal begon. Het decor van wat ook mijn leven had kunnen zijn. Hopelijk bij mijn moeder. Ik ben sterk, ik had haar waarschijnlijk op het land geholpen. Of ze had mij gestimuleerd om naar school te gaan. En een kans te geven op een andere toekomst. Maar uiteindelijk tot wie ik daar ook was opgegroeid, ik had mijn plicht als Indiase dochter moeten nakomen. En was waarschijnlijk uitgehuwelijkt.
Wat er ook zou gebeuren. Ik wilde het in ieder geval geprobeerd hebben. De mooiste verhalen heb ik mezelf verteld vanwege mijn verlangen naar haar. Soms was het gewoon toevallig dat mijn biologische ouders seks hadden gehad en het was raak. In de romantische versie was zij een prachtige, krachtige, maar arme vrouw waar een mooie en eerlijke Maharadja verliefd op werd. Met een witte olifant. Maar mocht hun liefde door het kastenstelsel niet zo zijn. Ik was bang voor het echte verhaal hoe ik verwerkt ben. Was ze verkracht? Was ze een hoer? Was het een slippertje? Was ze dan toch verliefd op een Maharadja? En ook bang dat ze mij teleurstelde. Dat ze niet zo mooi, krachtig en prachtig was als in mijn fantasie. Maar goed, mijn moeder of opa had mij ook langs de weg kunnen leggen. Ze moet van mij gehouden hebben. Ze moet om mij gegeven hebben. Ze moet een goed hart hebben. Ze heeft mij gebaard en als baby afgestaan. Dat ze mij in deze hitte van 48 graden en armoede negen maanden gezond bij zich heeft kunnen dragen. Dat ze met opa die lange tocht van Alamdoh naar Amravati heeft gemaakt. Die eerste 8 weken van mijn leven. Dat ik die heb overleefd. Eindelijk vertelde zuster Theresa om 10 uur s ‘avonds hoe we de volgende dag zouden aanpakken. ‘Samen met zuster Fiona gaan we morgen op zoek naar het dorpshoofd en we zeggen niets over jou. We zijn social workers en proberen uit te vinden of jouw moeder nog leeft en in het dorp is.’ Meer dan dit kreeg ik niet te horen, maar ik was al zo ongelooflijk blij met deze informatie.
Comments