spoiler: de reden, dat ben jij!
November 2014, mijn masterscriptie over zelforganisatie is inmiddels ingeleverd en eindelijk kon ik mijn kleine kamertje en filterkoffie inwisselen voor Zuid-Amerika waar ik van plan was om drie maanden in mijn eentje te backpacken. Maar niet zonder mijn trouwe reisgenoot: een zwarte moleskine.
Al ezelend loop ik terwijl het 35 graden is, via de pittoreske straatjes van Sucre naar boven, naar het kerkje met haar witte torens dat op de top van de berg staat. Op de mooiste plekken leg ik mijn avonturen en gedachtes in een A5 boekje vast, lijk ik door het schrijven even compleet op te gaan in het moment en te verdwijnen van die plek. Zo ook hier in Bolivia. Als ik later mijn avonturen teruglees dan ben ik niet alleen gelijk weer op die plek en op dat moment, maar voel ik ook elke emotie weer door mijn lichaam die ik toen ook voelde.
Het zat er altijd al in
Maar eigenlijk ontstond de drang om te schrijven al eerder. Liet ik als 8-jarige mijn oom Hans die journalist was en er helaas niet meer is mijn verhaaltjes lezen, werd ik op school aangemoedigd door mijn lerares Nederlands Mariska Gootzen en schreef ik onder begeleiding van Rieke Veurink voor de Gelderlander. Het waren altijd verhalen of passages over wat ik meemaakte, waarover ik mij verwonderde en zij waren als een spiegel van mijn innerlijke belevingswereld. Zo schreef ik als 12-jarige verhaaltjes met titels als ‘Zwarte met het witte hart’ en ‘A passage to India’, droomde ik op papier hoe ik een weeshuis in India ging opzetten of hoe de liefde tussen mijn biologische moeder - een arme en krachtige vrouw – en biologische vader – een Indiase Maharadja op een witte olifant wegens het kastestelsel niet kon voortbestaan.
Het verhaal dat zichzelf schreef
Ik heb vele reizen gemaakt in mijn leven die ik heb vastgelegd, maar de meeste boekjes gaan tochbevatten toch wel mijn over reizen naar India. Mijn eerste reis naar India was de rootsreis 2008 met de twee grijze bolletjes van mijn vader en peetoom. In 2011 vertrok ik voor Kessels&Smit, the learning company naar India wegens stage en scriptie. In 2016 ging ik na een tussenpauze weer terug en ontmoette daar onverwacht mijn biologische moeder. Om in 2019 mijn voorlopig laatste reis naar India te maken, deze keer met mijn moeder, om beide moeders elkaar te laten ontmoetten. Een magisch moment. Ik reisde niet alleen fysiek meermaals naar India af, maar ging zeker ook meermaals geestelijk op reis. Een reis die in mijn hart zit, door mijn lichaam stroomt en in mijn hoofd borrelt. Een reis die vroeg of laat eruit moet. Zo klom ik weer in de pen voor Tedx in 2019: How to play the cards in live en schreef ik over hoe het niet gaat om de kaarten die je in het leven krijgt toebedeeld, maar hoe je daar mee omgaat. In die 15 minuten op het podium, kon ik echter niet het hele verhaal vertellen wat ik graag wilde delen.
Tussen de regels
Terwijl ik mijn reizen naar India, op zoek naar mezelf, keer op keer op papier herbeleef, lees ik tussen de regels door veel wijsheden die zo op een tegeltje kunnen. Zoals Marcel Proust al zei:
“Le véritable voyage de découverte ne consiste pas à chercher de nouveaux paysages, mais à avoir de nouveaux yeux.”
Ik begin met andere ogen naar mijn eigen reis en verhaal te kijken en zie hoe dit niet alleen mijn verhaal is, maar ook die van jou kan zijn.
Mijn verhaal, is jouw verhaal. Asjeblieft.
Mijn reis die ik beschrijf in Nieuw Leven is misschien een persoonlijk verhaal, maar mijn zoektocht niet. Op een bepaalde manier is iedereen op zoek naar een antwoord op existentiële vragen in het leven. Zijn mijn mijmeringen misschien wel jouw richtingwijzers. Helpen die de weg wijzen in een leven waarin het telkens lastiger wordt om zelf vorm aan en invulling van te geven, bij gebrek aan kaders van buitenaf, maar waar het leven vraagt om zelfinzicht en eigen wijsheid. Dit is van alle tijden, maar veranderd van vorm waarin het zich uit. Zo noemde Socrates:
‘Een niet onderzocht leven, is een niet geleefd leven.’
En hoe zonde zou het zijn als ik al die eigen wijsheid bij mezelf zou houden? Waar ik eerst dacht dat ik voor mezelf schrijf, heb ik ontdekt dat ik schrijf om te delen. Om te inspireren, om anderen aan te moedigen om op hun eigen reis te gaan. Dus ook jou. Om jou ook af en toe te laten glimlachen. Om mij, maar ook om jezelf. Om je af en toe te laten grimlachen of zelfs een klein beetje te laten wenen. Niet omdat ik daarvan geniet, maar omdat ik je raak, mijn verhaal iets in jou los maakt wat vast zat. Omdat je jezelf in het verhaal herkent of juist totaal niet. En zo gebeurt het dat er opeens in het voorjaar 2024 een boek uitkomt, genaamd Nieuw Leven. Is het misschien zelfs onvermijdelijk dat er Nieuw Leven komt? Want ik schrijf niet alleen voor mij, maar vooral voor jou. Asjeblieft.
Comments