Soms zijn er van die momenten, die het leven compleet kunnen veranderen. Die het begin zijn van een Nieuw Leven. Soms zijn deze momenten gewenst, soms zijn ze ongewenst. Soms is ze als een monster, die zich onder je bed schuil houdt en opeens in het midden van de nacht je de stuipen op het lijf jaagt. Soms zie je haar aankomen en kun je niet wachten, als de spanning voor het aankomende schoolreisje of de intocht van Sinterklaas.
Met 36 weken zwangerschap komt de dag van de bevalling telkens dichterbij. Bij een zwangerschapsbijeenkomst werd gevraagd naar hoe we naar dit moment keken: nuchter, super spannend of ertussen in en sinterklaas spannend?
Na deze week ga ik met zwangerschapsverlof en ik vraag mijzelf af of ik mij op de komende periode net zo verheug als ik vroeger uitkeek naar de avond van de Goed Heiligman. In spanning, en vol verwachting klopt mijn hart? Het moment vóór die ene gebeurtenis en het moment na die mijlpaal nadert. Je staat erbij en kijkt ernaar. Hoe ga je om met wat er binnenin en wat er buiten jou afspeelt? Waar je wel of niet op reageert? Is het vakantie of zijn het zenuwslopende weken die te wachten staan? Hoe vind ik mijn weg in deze gekke tussenfase?
Sinterklaas spannend?
De vergelijking van de verloskundige bezorgde mij enigszins kriebels want zoals mijn wederhelft terecht opmerkte: ik denk dat de bevalling en het kindje wel iets bijzonderder en spannender is dan de zak van Sinterklaas. Wat voor geweldig cadeautje ook in die zak zit, vergelijkbaar met onze hartenwens is het niet. Dat ik naar deze bijzondere periode uitkijk, staat buiten kijf. En dat zowel de bevalling als de komst van onze kleine lieve dodo ingrijpend gaat zijn ook.
Maar om eerlijk te zijn, vind ik het wel een lastige fase. Nieuw leven kan al over 2 weken om de hoek kijken, maar ook over 6 weken. Wat ga ik met die tijd doen en hoe sta ik erin? Men zegt: een goede voorbereiding, is het halve werk, maar wat is hier een goede voorbereiding?
Naar wie luister je?
Als een egeltje een plekje onder de bladeren opzoeken en in winterslaap gaan? In mezelf keren en afschakelen? Babykleertjes wassen en keukenkastjes schoonmaken als hoogtepunt van de dag? Babyteren – jaja, mediteren en aandacht aan het getrappel in de buik geven – tot ik een ons weeg? Dat worden lange weken. Moet ik nu mijn zwangerschapsverlof ingaat opeens alles op stop zetten? Tegelijkertijd blijft die buik maar groeien, krijg ik amper mijn veters gestrikt en is omdraaien in bed een grote onderneming geworden. En is er nog een hele lijst met kwaaltjes wat neerkomt op maar een ding: mijn lichaam vraagt om - meer - rust.
Binnen spelen
Ik vind het ongelooflijk bijzonder om een zwangerschap mee te maken. De zwangerschap tot nu toe en straks ook de bevalling en kraamtijd. Om nieuw leven te dragen en op de wereld te zetten. Het totale pakket, inclusief alle kwaaltjes die gelukkig tot nu toe niet tot grote klachten hebben geleid. Misschien is bij een geadopteerde dat verlangen nog wel sterker aanwezig omdat een kindje krijgen als iets eigens voelt. Iets wordt onderdeel van mij, i.p.v. dat ik ergens onderdeel van ben. Dat dit met de leukste man van de wereld is, maakt het al helemaal een groot feest.
Waarom zou ik mij dan met andere zaken willen bezig houden? Langzaam afschakelen en mij nog maar met een ding bezig houden. Bewust stil staan bij wat mij te wachten staat en nog even genieten van deze fase zonder slapeloze nachten - al heb je die ook genoeg als je hoogzwanger bent – en de ruimte die ik mezelf kan geven. Bewust voelen wat er allemaal in mijn lichaam gebeurd en alert zijn op of deze harde buik nou wel of niet goed nieuws is. Zorgen dat die bloeddruk mooi zijn constante lijn blijft houden.
Buiten spelen
Ik voel mij grotendeels goed en, hoewel mijn buik in de weg zit en energiebatterijtje eerder op is dan ik gewend ben bij mezelf, heb ik ongelooflijk zin om te blijven buiten spelen. Zijn er leuke events waar ik nog heen wil gaan en mensen met wie ik wil afspreken. Duikt er af en toe een FOMO bij mij op. Maar is er vooral nog een andere grote afleiding. Zoals jullie weten komt er in april 2024 nog een ‘kindje’ van mij op de wereld en is 23 april de publicatiedatum van mijn debuutboek: Nieuw Leven. Een droom die uitkomt en telkens tussenstations kent. Zo vlak op de valreep voor mijn zwangerschapsverlof zijn we druk bezig geweest met de omslag van het boek en alles wat nog voor het verlof kan geregeld worden m.b.t. boek. Naast praktische overwegingen, geeft het mij vooral ongelooflijk veel energie en vind ik het veel te leuk om met mijn boek bezig te zijn. Een valkuil want wanneer ik doe wat ik echt leuk vind of passie voor heb, dan staat de tijd stil. Zit ik urenlang in kleermakerszit op de bank te werken, vergeet ik te eten en ga ik veel langer door dan dat eigenlijk goed is voor mijn zwangere lichaam. Heb ik na afloop pijn in mijn nek en hoofd en ben ik verbaasd waar het vandaan komt. Mag ik mij overgeven aan de positieve vibe waar ik dan in zit of moet ik mij terugfluiten en mezelf bemoederen?
Feel your way..
Het antwoord vind ik in een eerdere reis naar India die ik in 2011 maakte. Voor stage en studie ben ik een jaar in India om daar te ondernemen en onderzoek te doen. Voorafgaand aan het jaar volg ik eerst nog een talencursus Hindi in Mussoorie, het noorden van India, waar ik haar ontmoet.
Een fragment uit Nieuw Leven:
De veranda waarop ik sta is van hout, lang uitgestrekt. Een plek waar niemand je hoort, waar niemand je stoort. Ik voel de wind langs mijn huid gaan en snuif de berglucht op. Hoe kun je ooit genoeg krijgen van het uitzicht dat elke avond om klokslag acht uur verschijnt? Het gele bolletje dat zich langzaam laat zakken achter de laatste rij bergketens. Deze veranda is eigenlijk van de buren van het guesthouse waar ik verblijf. Maar ja, ik zie hier nooit iemand. Behalve haar, met haar mooie groenachtige en grijze ogen. Bijzonder voor een vrouw met die huidskleur. Wat die magnetische aantrekkingskracht is weet ik niet, maar ze straalt ongelooflijk veel sereniteit uit. Precies op het moment dat ik aan haar denk, hoor ik voetstappen. Ik stap naar achter en wil mij gelijk excuseren.
‘I’m sorry, I was watching the sunset.’ Ik kijk haar betrapt aan.
‘It’s okay. No worries. She is beautiful, isn’t she?’ Ze lacht en haar stem klinkt net als de vogels die hier elke ochtend een gratis concert geven. We zijn stil en kijken samen naar het gele bolletje dat voor niets op en niets onder gaat. Ze zakt telkens een beetje, maar de felheid van haar gele kleur lijkt juist sterker te worden. Hoewel het bolletje mij van binnen warm maakt, is het hier koud aan het worden. Veel kouder dan in Delhi rond deze tijd. Als ik nog iets verder naar het noorden ga, kan ik bijna de toppen van de Himalaya aanraken.
‘Do you like it here?’ Ze spreekt steeds pas het volgende woord uit als haar vorige woord door de wind is meegenomen.
‘Yes, very much. It’s so beautiful and peaceful. And the view on the mountains is beautiful. Also, I’m learning Hindi right now. It’s difficult but it goes well.’ Ik schakel een versnelling terug en probeer mezelf uit de grijsgedraaide plaat te halen die telkens hetzelfde gesprek voert met iemand die ik hier tegenkom.
‘That’s nice.’ Ze gaat er niet verder op in. Ik denk terug aan het gesprek tijdens het avondeten met mijn medestudenten. Vol bewondering keken ze mij aan, alsof ik precies wist waar ik mee bezig was en een plan had om hier in India een bedrijf op te zetten.
‘Can I ask you something? You seem to me like a wise woman, and I can use some advice.’ Of het haar ogen zijn, deze mooie plek, de rust van de bergen, of dat een zonsondergang gewoon goede gesprekken uitlokt, ik weet het niet. Maar voordat ik het weet, deel ik met haar voor het eerst mijn angsten.
‘Of course,’ zegt ze terwijl ze haar ogen, glinsterend op het bolletje voor ons houdt.
Ik leg haar uit dat ik voor een jaar naar India ben gegaan en wat ik allemaal van plan ben om in dat jaar te gaan doen. Vijf à tien minuten hou ik een monoloog met mijn angsten, uitdagingen en eindig met de vraag: ‘How am I going to survive this year? Do you have any advice for me?’
Het is een lange tijd stil en ik besef hoe de vele woorden van net de lucht hebben vervuild. Het is alsof ze wacht totdat de woordenwolk zich heeft opgelost, zodat er ruimte is voor haar gedachtes.
‘The only advice I can give you my dear: feel your way through India… and then find it.’ Ze kijkt mij aan met haar warme gulle lach en zachte ogen terwijl ze het zegt. De woorden stromen door naar elke cel van mijn lichaam.
Tijdloos advies, ook in deze fase is haar uitspraak weer van toepassing. Laveren en mijn intuïtie volgen. Het is altijd al mijn kompas geweest en het heeft mij op geweldige plekken gebracht en geweldige momenten opgeleverd.
Maar mochten jullie nog tips hebben voor deze fase, dan sta ik daar natuurlijk ook voor open! Voor nu ga ik lekker afschakelen, genieten van mijn zwangerschapsverlof en alles wat erbij hoort, inclusief de worsteling! Liefs Kathalijn