De geboorte van DODO

Ken je hem nog? Die waggelende vogel op een tropisch eiland — de Dodo.

Onbezorgd, tevreden, zonder reden om te veranderen… tot de wereld om hem heen wél veranderde. Net als wij dacht hij: “het gaat toch goed zo?” Maar zag hij wat er echt op hem afkwam?

Dodo-en betekent Durven, Ontdekken, Doen en Ontmoeten — een beweging waarin we vallen, voelen, vliegen en verder gaan. Het gaat over leven in transitie, speels, moedig en bewust, en aanpassen zonder jezelf te verliezen.

De DODO in mij

Als er iemand is die goed kan DODO-en dan is het wel de kleine DODO die mijn hart heeft gestolen. Dodo. Zo noemden papa en ik het mensje in wording dat warm in mijn buik zat, nog niet groter dan een speldenknopje. Eerst zat hij in mijn buik, toen poepte ik hem eruit. Daar was die, Nieuw Leven.

Intussen is onze Dodo Jonas een kleine, vrolijke paradijsvogel op twee verschillende sokken, die onze woonkamer onveilig maakt met wapperende armpjes, een nieuwsgierige blik en brabbeltaal die klinkt als mijn favoriete achtergrondmuziek bij het dagelijks gedoe van het leven. Bijna twee is onze Dodo nu en leert me elke dag meer dan welk boek of wie dan ook.

Ik zorg voor hem, ik geef hem liefde, ik voed hem, zodat hij met alles wat hij nu al in zich heeft de wereld kan voeden. Ik leer van zijn koppige vrolijkheid, zijn zachte knuffels, van hoe hij op ‘mamaberg’ klimt en dan opeens weer bovenop mijn gezicht zit. Van hoe hij zich beweegt, zonder rem, zonder haast, zonder script. Onze dodo stapt, struikelt, staat op en gaat weer verder. Alsof vallen gewoon bij het leven hoort. Hij wil zélf de lepel vasthouden, ook al zit de spaghetti dan opeens in zijn haar. En dan laat ik hem.

Wanneer ik probeer hem af te leiden, prikt hij feilloos door me heen en kijkt me aan alsof hij wil zeggen: “Leuk geprobeerd, mam, maar denk je echt dat ik daar in trap?” Zo houd hij me scherp. En zacht. Want in zijn aanwezigheid voel ik: het gaat niet om opvoeden of controleren, maar om afstemmen, meebewegen, tegen bewegen. Soms sturend, soms volgend, soms nietsdoen. Dat is de oefening. Elke dag opnieuw. Dit is voor mij in de kerntrouw zijn aan jezelf in een wereld die constant verandert. Leren meebewegen én sturen.

Hij leert mij elke dag wat het betekent om e vallen, opstaan, ontdekken en steeds verdergaan. Het gaat niet om opvoeden of controleren, maar om afstemmen en meebewegen – soms sturend, soms volgend, soms nietsdoen.

De DODO die er niet meer is.

Naast mijn vrolijke eigenwijze Dodo, is Dodo ook een spiegel van iets dat ooit kwetsbaar was: de oorspronkelijke Dodo van Mauritius, uniek in zijn wereld en onvoorbereid op nieuwe omstandigheden.

De Dodo die niet kon vliegen, kon niet overleven; zijn verre verwant, de duif, laat zien dat evolutie mogelijk is: aanpassingsvermogen kan zich vormen in nieuwe gedaanten en zelfs vleugels laten groeien. Waar aanpassingsvermogen vroeger misschien betekende: reageren op verandering, gaat het vandaag bewust mee vormgeven aan wat ontstaat. Het is de verschuiving van aanpassen aan de wereld naar de wereld mede richting geven. Met als doel om niet als Dodo alleen maar door de wereld gevoed te worden, maar ook om de wereld te voeden.

Om niet alleen Dodo, maar ook de toekomst te laten vliegen. Ook zonder vleugels.

Beide dodo's doen me ook denken aan de Dodo die ik het beste ken: ikzelf. De dappere dodo. De dwaze dodo, de dromende dodo, de dwaze dodo en ook de dwalende dodo.

De DODO in ons allemaal

Elke Dodo leeft in zijn eigen universum, in zijn eigen Dodoland. Net als Jonas leert hij langzaam bewegen, vallen, voelen en vliegen. Terwijl ik mijn eigen DODO naar bed breng en naast hem lig op het matras. Stappen we samen de wereld van Dodo in terwijl ik voorlees over de avonturen van onze kleurrijke reisgids. Zijn bedje met spijlen scheidt ons, maar zijn kleine vingertje glipt erdoorheen en klemt zachtjes om de mijne. Met zijn speentje in en warm in zijn Nijntje-slaapzak kijkt hij me aan met grote, bruine ogen, vol liefde en vertrouwen.

We dragen allemaal zo’n DODO in ons: een deel dat Durft, Ontdekt, Doet en Ontmoet. Die zoekt naar houvast, leert vallen, voelen, vliegen en steeds weer verdergaan. En daarmee zichzelf en de toekomst laat vliegen. Ook zonder vleugels.

In de volgende blog vertel ik meer over DODO-en, wat het is en waarom het jouw vliegwiel is om mee te bewegen en sturing te geven aan een snel veranderende en kleurrijke omgeving.