Hoe tem je je DODO?

.........Of waarom je dat misschien niet moet willen

Na de geboorte van DODO, en het ontdekken van wat hij eigenlijk is, merkte ik dat ik geen controle had over de vorm en invulling van DODO. Als DODO symbool staat voor nieuwsgierigheid, verandering en speelsheid… kun je hem dan ook trainen? Of temmen?

Die vraag bleef rondzingen terwijl ik aan het schrijven was. Want ergens in mij zit nog steeds dat deel dat houvast zoekt, dat wil weten wat DODO precies is, in welk hokje het past.  Misschien ken je dat ook: dat verlangen om het goed te doen en te laten kloppen. Om iets vorm te geven, te begrijpen, te kunnen sturen. Maar zodra ik Dodo probeerde te kaderen, vloog hij weg. Alsof hij me zachtjes toefluisterde: “Leuk geprobeerd, maar dit is niet de bedoeling.”

DODO laat zich niet in een hok stoppen. Hij beweegt. Soms onhandig, soms ontwapenend, maar altijd nieuwsgierig. Net als ik.

Mijn eigen Dodo’s

Ik heb meer dan één DODO in mij. Er is de dwaze Dodo, die enthousiast begint zonder precies te weten waar ze aan begint. De dappere Dodo, die het gewoon doet, ook al is de richting nog vaag. De dwalende Dodo, die liever even stil blijft staan om te voelen waar ze eigenlijk is. En dan is er de dubbelzinnige Dodo, die het allemaal tegelijk kan zijn.

Soms botsen ze, soms versterken ze elkaar. En eerlijk? Ze maken het leven interessanter. Want elke Dodo in mij brengt me iets: een andere manier van kijken, een andere manier van bewegen. Ze helpen me om niet te snel te oordelen, niet te veel te willen controleren.

Van temmen naar afstemmen

Misschien is dat wel wat ik heb geleerd: dat het niet gaat om temmen, maar om afstemmen. Om te luisteren naar wat er in beweging is, ook als het nog geen duidelijke vorm heeft. Om aandacht te geven aan wat zich aandient, in plaats van het te willen sturen.

Dat vraagt om wat ik ben gaan noemen: levenskunst. De kunst om met mildheid aanwezig te zijn in het midden van verandering. Om niet alleen te reageren op wat er gebeurt, maar mee te vormen wat mag ontstaan.

Daar zit voor mij ook de kern van vier belangrijke thema’s waar KALA vanuit werkt.

• Kernbesef – weten wat voor jou echt belangrijk is.

• Afstemming – openstaan voor wat er om je heen beweegt.

• Levenskunst – lichtheid en humor durven toelaten, juist als het spannend is.

• Aandacht – vertragen, voelen, en van daaruit bewust handelen.

  
  

Dodo helpt me steeds herinneren aan dat ritme: niet forceren, maar volgen. Niet controleren, maar creëren.

En zo wordt “Hoe tem ik mijn DODO” eigenlijk een uitnodiging om dat hele temmen los te laten. Om in plaats daarvan te luisteren, te voelen, en te bewegen in vertrouwen.

En jij?

Misschien herken je het ook: dat deel in jezelf dat soms te hard probeert, te veel wil sturen, te weinig durft los te laten. Misschien is dat wel het moment waarop je jouw eigen Dodo mag ontmoeten — het deel in jou dat nieuwsgierig is, een beetje onhandig misschien, maar altijd onderweg.

Laat hem niet verdwijnen in de haast van alledag. Luister. Kijk. En volg.

Want sommige dingen hoef je niet te temmen om ze te begrijpen. Sommige dingen moet je gewoon leven.

In de volgende blog deel ik zeven richtingsaanwijzers die mij hebben geholpen om in beweging te blijven wanneer de wereld om me heen veranderde.

Zeven kleine kompaspunten die helpen om koers te houden, zonder jezelf te verliezen.

Val. Voel. Vlieg. En Dodo verder.